Artea hizkuntza sinboliko bat da, eta bertan elkar aitortzen dugu: formetan jatorria jartzen dugu agerian, oraina behatzen dugun bitartean laguntzen digun iragana. Denboraren disfuntzio gisa uler dezakegu, agian haren atzera egite gisa; izan ere, jatorrizkoa, aurrekoa, lineala ez den bilakaeran dago. Ez dio axola diziplinak, ez dio axola erabilitako materialak, pigmentuak, brontzeak, harriak edo sorta digital batek formulatzen duen, formen bidez, giza existentzia. Metafisika XX. mendeko filosofiaren zati handi batek gezurtatzen du; hala ere, gaur egungo artearen funtzioetako bat da gezurtatze horretatik berez transzendentea den hizkuntza bat pentsatzea, berea dena bezala. Horra hor benetakoa denaren eta sumatutakoaren arteko ebatzi beharreko kontraesana.